نقد و بررسی  نیلوبلاگ «روزهای  نیلوبلاگ بی آینه»  نیلوبلاگ در کتابخانه  نیلوبلاگ امام جعفر صادق(ع) پاکدشت  نیلوبلاگ

نشست نقد و بررسی کتاب «روزهای  نیلوبلاگ بی آینه»  نیلوبلاگ نوشته گلستان جعفریان، با حضور نویسنده اثر در کتابخانه  نیلوبلاگ عمومی امام جعفر صادق(ع) شهرستان پاکدشت  نیلوبلاگ برگزار شد.

به گزارش روابط عمومی اداره کل کتابخانه های عمومی استان تهران، نشست نقد و بررسی کتاب «روزهای بی آینه» خاطرات منیژه لشکری، همسر خلبان آزاده شهید حسین لشکری با حضور گلستان جعفریان، نویسنده اثر؛ مریم برادران، منتقد؛ محمد کارخانه، رئیس اداره کتابخانه های عمومی پاکدشت؛ فرامرز مولایی، معاون فرهنگی و اجتماعی شهردار پاکدشت، کتابداران، نویسندگان، اعضای کتابخانه های عمومی شهرستان و دوستداران کتاب و کتابخوانی در کتابخانه عمومی امام جعفر صادق(ع) شهرستان پاکدشت برگزار شد.

در ابتدای این نشست مریم برادران، برنده جایزه ادبی جلال آل احمد و منتقد، اظهار داشت: از جمله نقاط قوت کتاب، کنکاشگری نویسنده است؛ نویسنده در مصاحبه با منیژه لشکری، همسر خلبان آزاده شهید حسین لشکری به دنبال یافتن پاسخ سوالاتی بوده است. این کتاب لایه‌های مختلفی دارد و از زوایای مختلف، داستان یک زندگی واقعی را روایت می کند.

وی اظهار داشت: در کتاب «روزهای بی آینه» جریان زندگی به صورت فرایندی روایت و از نقطه ای آغاز می شود و در این فرآیند تمام شخصیت ها با هم همراه شده اند.

برادران در ادامه بیان کرد: به طور طبیعی پیش فرض همه ما این است که وقتی کتابی در مورد سرگذشت یک زن می خوانیم، با نوشته ای پر از احساس مواجه خواهیم شد. با این حال به نظر من نقطه قوت این کار در این است که حدس ما غلط از آب در می آید و نویسنده ما را متقاعد می کند که منیژه از مرز احساسات رد شده است. به اعتقاد من پایبندی و  وفاداری از جمله صفاتی است که در این روزگار خیلی کمرنگ شده، اما در این کتاب این صفات به خوبی قابل لمس است.

وی افزود: به نظر می‌آید گذر منیژه از احساسات و تعهد او، نه صرفاً به خاطر احساسات و نه حتی به خاطر عشق، بلکه به خاطر ارزش هایی که در وجود او ریشه دوانیده است. ارزش هایی که باعث شد به زندگی زناشویی بدون حضور همسرش پایبند بماند، همان‌طور که به حجاب و باورهای شخصی اش پایبند می ماند.

برادران افزود: از دیگر نقاط قوت کتاب «روزهای بی آینه» این است که خواننده در این کتاب قهرمانی نمی بیند. انسان هایی می بینیم که شبیه ما هستند؛ اعمال شان را می فهمیم و انگیزه هایشان را درک می کنیم. پس آن ها قهرمان نیستند، بلکه آدم هایی هستند که انسانیت در آن ها رشد کرده است. به اعتقاد من زمان قهرمان پروری گذشته است و اگر کتاب «روزهای بی آینه» با همه ما ارتباط برقرار می کند، به این دلیل است که در این کتاب با انسان هایی با معنی و مفهوم صفات کامل انسان مواجه هستیم. تعارضات این زندگی مشترک را به خوبی می بینیم، همان طور که پایبندی منیژه را به ارزش هایش می بینیم.

وی در ادامه افزود: به اعتقاد من یکی از نقاط روشن کتاب «روزهای بی آینه» این است که علاوه بر پاسخ به سوالات نویسنده، پرسش های جدیدی نیز ایجاد کرده است. پرسش هایی که عطش خواننده را زیاد می کند.

وی تصریح کرد: منیژه با همه ویژگی های انسانی، فداکاری ها، نیازهای طبیعی و مسائل روانی‌اش بعد از بازگشت همسرش به همراه وی وارد جامعه می شود، ولی متاسفانه جامعه نیاز آن ها، که تازه به هم رسیده اند، را درک نمی کند.

برادران گفت: یکی از مهم ترین حلقه های مفقوده ادبیات جنگ ما فرزندان شهدا هستند که هیچ وقت دیده نشده اند. فرزندان شهدا از مهم ترین واقعیت های جنگ هستند.

در ادامه گلستان جعفریان، نویسنده کتاب «روزهای بی آینه» در سخنانی بیان کرد: این اثر در رابطه با زندگی مشترک خانم منیژه لشکری با خلبان شهید حسین لشکری است. کار نگارش این کتاب بیش از چهار سال به طول انجامید؛ این کتاب یک مستندنگاری است و در آن هیچگونه داستان پردازی انجام نشده است. با توجه به آنکه با فراز و فرود بسیاری در کتاب مواجه هستیم، اعتقاد دارم که می توان اپیزودهای مختلفی از کتاب را در قالب رمان به چاپ رساند.

جعفریان با اشاره به اینکه منیژه لشکری خود یک زن مبارز بوده است، بیان کرد: شهید لشکری نخستین خلبان اسیر ما است که ۱۸ سال را در اسارت سپری کرد. وی هفت سال به دور از خورشید بود و ۱۴ سال نیز مفقودالاثر محسوب می‌شد تا اینکه آمریکایی‌ها به عراق حمله کردند و صلیب سرخ نام او را ثبت نام کرد. هنگامی که یکی از خبرنگاران خارجی او را دید، حیرت‌زده شد؛‌ چراکه شهید لشکری پس از تحمل این همه سال اسارت و شکنجه های بسیار، از هوش و حواس خوبی برخوردار بود و توانسته بود قرآن حفظ کند و با تسلط بر عقل و شعور سخن بگوید.

جعفریان یادآور شد: هنگامی که من سراغ خانم لشکری رفتم تا به حال کسی با او مصاحبه نکرده بود و تنها یک کتاب از سوی ارتش در رابطه با شهید لشکری منتشر شده بود.

این نویسنده گفت: اصولا هنگامی که اسرا به میهن بازمی‌گشتند، مورد محبت قرار می‌گرفتند، اما شهید لشکری شرایط دیگری داشت. او کسی بود که دیگر فرزندش او را پدر صدا نمی‌کرد و به او حسین می گفت. از سوی دیگر هجده سال نبودن شهید لشکری، باعث شده بود که همسرش زنی شکننده و حساس باشد. دختری که در ۱۹ سالگی ازدواج و پس از آن برای سال‌های طولانی رنج‌هایی را تحمل کرد.

جعفریان ادامه داد: اسارت باعث شده بود که شهید حسین لشکری از نظر معنویت تغییرات سازنده ای داشته باشد، اما در این مدت همسر وی تغییری نکرده بود. همکاری با خانم منیژه لشکری کار بسیار سختی بود؛ چراکه وقتی من نزد او رفتم تصور می‌کرد، همسرش به خاطر افرادی که حجاب شان مانند من است به جبهه رفت. او هیچ انگیزه‌ای نداشت و کاملا با من غریبه بود اما پس از شروع صحبت، شرایط بهتر شد.

این نویسنده تاکید کرد: پیچیدگی زندگی منیژه لشکری از شهید حسین لشکری بیشتر است؛ چراکه وی دچار چرایی‌های درونی بوده است. به گفته وی، جنگ مثل طوفانی، زندگی اش را هدف قرار داد.

جعفریان در بخش دیگری از سخنان خود در رابطه با نوشتن در حوزه دفاع مقدس، یادآور شد: یکی از نکات مثبت این کتاب آن است که با سایر کتاب‌هایی که در رابطه با دفاع مقدس به چاپ رسیده، کاملا تفاوت دارد. این سبک از نوشتن و پرداختن به این مباحث، ادبیات دفاع مقدس را از تکرار، کلیشه ای بودن و یک شکل شدن نجات می دهد. اگر افرادی مانند منیژه لشکری جنگ را روایت نکنند، نمی‌توانیم رزمندگان را به خوبی بشناسیم.

در ادامه حاضریان به بیان نظرات خود در رابطه با کتاب پرداخته و پرسش هایی را مطرح کردند.